In deze tijden van grondstoffen schaarste zijn koplopers in de circulaire economie steeds meer op zoek naar mogelijkheden om hun eigen materialen terug te krijgen.

Door Ingeborg Gort

In de verpakkingssector lukt het voor (een deel van) de PET-flessen met statiegeld. Maar voor veel huishoudelijke verpakkingen kunnen er nog grote stappen worden gezet op het gebied van het ontwerp en de sortering. Er zijn initiatieven gestart om de sorteertechnologie aan te passen aan de verpakkingen, bijvoorbeeld door middel van Artificial Intelligence. En producenten passen hun verpakkingen aan op het gebied van de sorteerbaarheid en recyclebaarheid, bijvoorbeeld met de KIDV Recyclechecks. Maar is dit genoeg?

Vragen deze tijden geen drastischere maatregelen? En wat kunnen we leren van een succescase: de PET-fles? Allereerst zien we voor een hele voedingsmiddelencategorie (frisdranken en dergelijke) de keuze voor één materiaaltype. Daarnaast de keuze voor een beperkt aantal verschillende  inhoudsmaten en een gestandaardiseerde dop. Ook het materiaaltype en de lijm van het label wordt steeds meer gestandaardiseerd.

Kunnen we dit niet ook doen voor andere verpakkingen, met name waar de houdbaarheid een minder kritische factor is? Het gemakkelijkst lijkt om de meest voorkomende verpakking als uitgangspunt te nemen. Maar we moeten ons ook afvragen of deze verpakking dan niet een andere verpakkingsstroom zou kunnen verstoren in de sortering. Laten we daarover met elkaar beslissingen nemen!

Deze column is eerder verschenen in Netwerk, het magazine van de NRK.

Dit is de derde blog in een reeks over kunststofrecycling. Lees ook de andere blogs

• Kunststofrecycling blog 3: Mixed plastics, mixed feelings?
• Kunststofrecycling blog 2: Pas toe of leg uit
• Kunststofrecycling blog 1: We hebben échte ridders nodig